Sekret Mnicha

W poniedziałek w święto Ofiarowania Pańskiego uczestniczyłem w głównych uroczystościach dnia życia konsekrowanego, jakie odbywały się mojej katedrze.

Ekumeniczny artykuł na temat mojego miasta wielokulturowego w tygodniku Idziemy.

W niedzielę 1 lutego od rana, podobnie jak w ubiegłym tygodniu posługiwałem w małej, najmniejszej parafii w mojej diecezji, w której zastępowałem mojego kolegę proboszcza.

W sobotę około południa otrzymałem telefon od jednej z moich parafianek z pierwszej mojej parafii z prośbą skierowaną do mnie czy nie podjechałbym do jednego ze szpitali by namaścić i zawieść Najświętszy Sakrament choremu.

Weekend, który rozpoczyna ferie zimowe w mojej części Polski rozpocząłem od zrobienia materiału na moją stronę diecezjalna. Było to spotkanie z ciekawą osobą odbywające się w jednym z kościołów mojej diecezji. Zaproszonym gościem był Tomasz Terlikowski.

W piątkowe popołudnie zawitałem do jednego z hipermarketów jakie znajdują się moim mieście. Przechadzając się alejkami mijałem wielu ludzi w tym moich parafian z pierwszej parafii, którzy akurat byli na zakupach. Kiedy zawitałem do alejki z nabiałem byłem świadkiem pewnego zdarzenia:

W piątek siedziałem od rana w moim biurze i otrzymałem telefon z DKE od siostry zakonnej zajmującej się zdrowiem księży, która poinformowała mnie, że mój Proboszcz Emeryt jest w szpitalu.

W czwartkowy wieczór 29 stycznia odpowiadając na zaproszenie jakie otrzymało moje biuro od Księdza Biskupa udałem się wraz z moimi współpracownikami do domu biskupiego na wieczór kolędowy.

8 stycznia uległem pokusie i zakupiłem na aukcji allegro buty, na które już od dłuższego czasu chorowałem. Odkładałem, odkładałem i wciąż uważałem, że bez nich mogę się obyć, bo przecież, bez nich można żyć.

Na początku tygodnia na klatce schodowej mojej kamienicy zawisła informacja że w najbliższą środę 28 stycznia br. od godziny 15:30 odbędzie się wizyta duszpasterska zwana kolędą.

28 stycznia to jest w ostatnią środę miałem radość sprawować Mszę świętą w mojej Katedrze, zastępując kolegę Księdza, który co dzień tam celebruje liturgie, ale akurat tym razem nie mógł.

We wtorek wieczorem po wszystkich obowiązkach miałem przyjemność gościć u siebie moją uczennicę wraz z jej narzeczonym, którzy przyjechali do mnie by podzielić się swoją radością – bierzemy ślub!