W dniu wczorajszym rozpocząłem w raz z moją wspólnotą seminaryjną czwiczenia duchowne zwane rekolekcjami wielkopostnymi. Czas rekolekcji jest szczególnym czasem wyciszenia i nabrania siły do tego by iść za Jezusem jeszcze pewniej, jeszcze szybciej i jeszcze lepiej. Ktoś powie że jak się wybierze drogę za Jezusem to się idzie. To prawda i z tym stwierdzeniem można się zgodzić ale i tym, którzy idą potrzebny jest czas na chwilę odpoczynku i nabrania sił, sił duchowych by iść dalej!
Może pojawić się także pytanie ja wylądają takie rekolekcje w seminarium? Plan dnia ulega pewnym zmianom. Obok wspólnych posiłków i Eucharystii, które są częśćiami stałymi życia seminaryjnego. Jednak obok stałych części programu dnia są jeszcze odmienne. Tymi odmiennymi są np. wspólna modlitwa Liturgią Godzin połączoną z konferencjami głoszonymi przez rekolekcjonistę, wspólna wieczorna Adoracja Najświętszego Sakramentu. Obok tych praktyk jest więcej czasu na bycie sam na sam z Jezusem i cisza. Wszechogarniająca cisza. W czasie rekolekcji w seminarium panuje całkowite silentum sacrum – święte milczenie. Tyle o rekolekcjach…
W związku z tymi rekolekcjiami zwracam się z prośbą do tych, którzy tu zaglądają by zechcięli puknąć w niebo za mnie i za moich braci, którzy w nich uczestniczą. Już teraz bardzo dziękuję za tą modlitwę.