Marcin Luter przyszedł na świat w nocy 10 listopada 1483 roku w Eisleben w Niemczech. Jego rodzice Hans i Małgorzata Lutrowie postanowili ochrzcić swego syna następnego dnia. W ów dzień przypadało wspomnienie świętego Marcina. Rodzice Lutra postanowili nadać synowi imię takie samo, jakie miał patron dnia, w którym Luter został ochrzczony.[1] Marcin został wychowany w swoim domu rodzinnym w karności i wierze, jaka przystawała współczesnym. Jego rodzice przykładni katolicy wychowali swego syna na dobrego człowieka. Jednak co do jego życia mieli inne plany, niż te jakie Opatrzność Boża raczyła mu przygotować. Marcin w swoim młodzieńczym wieku został doskonale wykształcony. Na początku była to szkoła w Magdeburgu następnie szkoła łacińska w Eisenach. Później został studentem na uniwersytecie w Erfurcie na wydziale atrium, następnie na wydziale prawa. Rodzice Lutra troszczyli się o jego wykształcenie. Całe jego dotychczasowe dość spokojne życie zmieniło się 2 lipca 1505 roku. Wracał on do Erfurtu i na drodze zaskoczyła go burza. Niedaleko miejsca gdzie stał uderzył piorun i Marcin upadł na ziemię. Wówczas Luter wezwał na pomoc świętą Annę i zawołał: „Ratuj święta Anno, a zostanę zakonnikiem.”[2] Ślubowaniu, które złożył okazał się wierny gdyż już kilka dni późnej 17 lipca tegoż roku wstąpił do klasztoru erfurckich augustianów-eremitów. W dwa lata później otrzymał święcenia kapłańskie w katedrze Najświętsze Marii Panny w Erfurcie. Zaraz po święceniach przyszła uroczystość Mszy Prymicyjnej. Neoprezbiter podszedł do ołtarza z wielkim strachem. Bał się, gdyż popełnienie jakiegoś błędu w rytuale mszy uważane było za rzecz bardzo poważną. Pierwsza msza „wywołała moment straszliwej udręki, kiedy przygniótł go ciężar przekonania o własnej niezdolności do szczerego lub zadowalającego spełnienia tego, co kapłan spełniać powinien.”[3] Tak więc liturgia, która miała być radością jego życia stała się dla niego udręką. Wykształcony mnich był bardzo przydatny wspólnocie zakonnej. Młody zakonnik w 1510 roku wyjechał do Rzymu w sprawach Zakonu. Był to priorytet tej wizyty. Będąc w Wiecznym Mieście odwiedzał on groby świętych, liczne bazyliki. Sprawował „msze przy ołtarzach, gdzie można było uzyskać odpust zupełny, i ofiarowywał go na intencje dusz zmarłych przebywających w czyśćcu – wierząc że uwolni automatycznie duszę z mąk czyśćcowych.”[4] Jednakże Chrystus, który przychodził w czasie mszy na ołtarz jawił mu się jako sędzia, który ukarze go za złe postępowanie. Po powrocie z Rzymu zostaje przeniesiony do Wittenbergii gdzie otrzymuje profesurę biblistyki w tamtejszym uniwersytecie. Można powiedzieć, że to właśnie tam w Wittenberdze 16 sierpnia 1513 roku rozbudza się w młodym bibliście pragnienie reformy skostniałego Kościoła. Luter zaczyna zastanawiać się jak w świetle ewangelii można wytłumaczyć to, co aktualnie dzieje się w Kościele. Jak można wytłumaczyć to, że wystarczy mieć odpowiednią sumę pieniędzy, by wykupić sobie i swoim bliskim odpust, a tym samym zbawienie. Wątpliwości Jego narastały coraz bardziej. Zapragnął On zapytać innych, co sądzą na ten temat. I tak 31 października 1517 roku na drzwiach Kościoła zamkowego w Wittenberdze przybił słynne 95 tez dotyczące odpustów. Tezy te jednak okazały się iskrą zapalną do pożaru jaki później wybuchł, a został on nazwany reformacją. Tezy te jednak nie zostały uznane za godne dysputy wręcz przeciwnie zostały odebrane jako atak wymierzony przeciw działaniom Kościoła. Ksiądz Marcin został uznany za heretyka i wezwany na przesłuchanie na sejm Rzeszy do Augsburga. Tam Luter odmówił odwołania swoich poglądów. Znaleźli się jednak chętni, aby podjąć z doktorem świętej teologii dysputę na temat jego tez. Do publicznej dysputy doszło na przełomie czerwca i lipca 1519 roku w Lipsku pomiędzy Lutrem, Karlstadem i Eckiem. Rzym przypatrywał się z wielkim niepokojem całej tej sytuacji. Nie mogąc jednak dużej czekać zagroził krnąbrnemu zakonnika augustiańskiemu kościelną ekskomuniką. Zakonnik jednak nie przestraszył się posunięciami Stolicy Świętej, a bullę ekskomunikującą spalił przed Bramą Elsterską w Wittenberdze. Od tego momentu, można powiedzieć, że Luter już jawnie występuje przeciw Kościołowi rzymskokatolickiemu.
[1] Por., M. Uglorz, Marcin Luter Ojciec Reformacji, Bielsko – Biała 1995, s. 15.
[2] A. Tokarczyk, Marcin Luter, Warszawa 1985, s. 20.
[3] J. Todd, Marcin Luter, Warszawa 1970, s. 48.
[4] Tamże, s. 71.
