Sekret Mnicha

Tradycyjnie przed świętami w mojej pracy rozpoczyna się tzw. ciepły czas, związany z tzw. „jajeczkami świątecznymi”. To spotkania świąteczne różnych grup i zawodów.

Święta co raz bliżej, co sprawia, że trzeba myśleć o sprzątaniu mieszkania i przygotowaniu na święta. Tak jak co roku, konieczna była akcja okna-firanki-zasłony.

Już po raz drugi uczestniczyłem w mojej szkole w rekolekcjach szkolnych. Jako że uczę w liceum ogólnokształcącym moi uczniowie każdego dnia rekolekcji (tj. od środy do piątku) mieli trzy pierwsze lekcje, a następnie po lekcjach było spotkanie na sali gimnastycznej.

„W marcu jak w garncu” jak mówi Polskie przysłowie. Kiedy we wtorek wcześnie rano wyjrzałem przez okno oczom moim ukazał się krajobraz zimowy.

W tradycji Kościoła Rzymskokatolickiego w niedzielę poprzedzającą „Palmarium” w świątyniach i niektórych domach zasłania się krzyże, na których jest wizerunek Jezusa Chrystusa.

Jak co roku, zachęcając innych i sam robię sobie postanowienia wielkopostne, które - jak uważam są wyrazem mocowania się ze sobą samym, ale i są swoistego rodzaju wyrazem ascezy.

Ostatnim dniem rekolekcji była sobota, stad nie oczekiwałem tłumów, o czym zresztą powiedział mi ksiądz proboszcz. Jak usłyszałem, tak też było, ale nie do końca.

W niedzielne popołudnie jak w poprzednie niedziele pasyjne, o czym już pisałem, celebrowałem nabożeństwo Gorzkich Żali i wygłosiłem kazanie pasyjne.

Dzień drugi rekolekcji dla dzieci oparty był o budowę podniebnej maszyny, którą można dostać się do Pana Boga. Dzieciaki wraz ze mną budowały niebolot. Było dużo śmiechu, dużo radości i takiego Bożego ducha – niesamowite doświadczenie.

Praca w urzędach kościelnych, jest nie ukrywam wielką radością, zaszczytem i prestiżem ale… niesie ona ze sobą także stres związany z tym, czy to co się robi, istotnie robi się dobrze i tak jak być powinno. Niestety nie zawsze jest ok!

Na początku okresu Wielkiego Postu, ksiądz proboszcz jednej z parafii miasteczka, w którym bywam, ostatnio dość regularnie co niedziela, zaproponował mi prowadzenie rekolekcji dla dzieci ze szkoły podstawowej.

Gdy za oknem pojawiło się piękne słońce, które obok pogody zaczęło dawać ciepło i radować serce, postanowiłem, że wybiorę się do mojej stajni, gdzie jak sądziłem, czeka na mnie mój metalowy rumak.