Odkąd przybyłem do swojej pierwszej parafii zaprowadziłem zwyczaj wyniesiony z rodzinnej parafii, że po jednej z Mszy świętych zapraszam moich współpracowników i Szefa na kawę i coś do kawy. Tak więc co niedziela po drugiej Mszy świętej zawsze mam gości w składzie: Pan Kościelny, Pan Organista i od czasu do czasu Szef – Ksiądz Proboszcz. To dobry czas by się spotkać i poro0zmawiać, jak minął tydzień, jakie są plany i zamierzenia na kolejny. Mogę śmiało powiedzieć, że „zespół” z jakim przyszło mi pracować to prawdziwi profesjonaliści i zgrana brygada.

W czasie wakacji do stałego zespołu dołączają jeszcze nasze „skarby” tzn. nasze dwa powołania z parafii (Siostra zakonna i Alumn naszego seminarium). To dobra sposobność by posłuchać o ich życiu i ich powołaniu. Takimi „skarbami” trzeba się opiekować i strzec by zachowane były dla Jezusa i skarbca jakim jest Kościół.

Obok spotkań i rozmów dbaniem o „skarby” jest modlitwa zanoszona w każdy pierwszy czwartek miesiąca podczas nabożeństwa z modlitwą o powołania. Modlimy się podczas Mszy świętej w czasie wszystkich czwartków wciągu roku.

Pielgrzymka do Sokółki była także dobrą sposobnością do wspólnej modlitwy, rozmowy i dzielenia się swoim życiem. Każde powołanie jest cenne w oczach Boga i oczach ludzkich.

Dziś gdy tych powołań jest coraz mniej nie wolno nam ich lekceważyć, a trzeba o nie dbać i modlić się o wytrwałość dla tych, którzy obrali tak nie popularną drogę i nie zrozumiałą przez współczesny świat. Modlić się ale i szanować każde powołanie. Dziś każdy z nas, każdy z wierzących katolików powinien, ma obowiązek modlić się o powołania, prosić Boga o to by ludzie, którzy słyszą Jego głos nie zagłuszali go ale z odwagą szli za Jezusem naśladując Go!