14 lutego od wieli lat obchodzony jest jako dzień zakochanych. Być może ku zdziwieniu wielu i księże (a przynajmniej ja) obchodzą to święto.

Kwiaty, czekolada to doskonały prezent dla tych, których się kocha. A kogo kocha ksiądz? Oczywiście Pana Boga – choć oczywista oczywistość, bywa nieoczywista, ale ksiądz kocha: rodziców, rodzeństwo, dziadków, siostrzeńców, chrześniaków.

Czasem nie jest łatwo okazywać – mówić o miłości, wszak o sprawach oczywistych często się nie mówi, bo są oczywiste ale… ten dzień – wg mnie – jest właśnie po to, by mówić, by okazać miłość, swoją pamięć, wyrazić uczucie – często niewyrażalne.

Do kwiatów, czekoladek warto też dołączyć coś, co jest nie widoczne dla oczu, a więc modlitwę. Modlitwą warto otoczyć również tych, których kocha się pomimo, że ich już nie ma – dziadków, pradziadków. Bo przecież… Miłość sięga po za grób. Miłość nie umiera! Nie znika.

Pięknie jest kochać i być kochanym. Cudownym jest czuć Miłość, która wyraża się również w tym, że jesteś komuś potrzebny, że ktoś na ciebie czeka, że ktoś dla ciebie gotuje, piecze, smaży, że ktoś o ciebie dba, że ktoś o tobie pamięta, że ktoś ciśnie byś poszedł do lekarza, że ktoś… kocha. Tak, tego wszystkiego doświadczam od moich najbliższych – Rodziców, Babci, Rodzeństwa – ba powiem więcej od tych, którzy są już po drugiej stronie i na mnie czekają – oni też (tam z nieba) nie tylko kochają, ale i o mnie dbają!

Może się wydawać głupie to, co piszę, być może. Niemniej wiem co piszę, wiem czego doświadczam, wiem co to jest Miłość.

Dodam tylko, że przepiękne jest to – że Miłość, którą dajesz, również otrzymujesz – począwszy od najstarszych, skończywszy na najmłodszych. Czyż nie są to piękne serca?