Niby nic nadzwyczajnego, a jednak. Tegoroczne Święto Niepodległości – 11 listopada – spędziłem jak zwykle w pracy. Moje świętowanie – kościelno – patriotyczno – państwowe odbywało się z aparatem w ręku utrwalając a obiektywie aparatu to, co działo się w katedrze i na placu katedralnym, przy grobie nieznanego żołnierza. Nic nadzwyczajnego – bo taka jest rola dziennikarza – reportera.

Radością jest dla mnie, że nie tylko ja tak świętuję, ale wraz ze mną – patriotyzm pojmowany i świętowany przez pracę – praktykują również dziennikarze z innych redakcji państwowych i prywatnych, kościelnych i świeckich, którzy dla swoich mediów relacjonowali wydarzenia związane z 11 listopada.

Uroczystości rozpoczęła Msza święta w intencji Ojczyzny celebrowana w katedrze przez pasterza diecezji, w której wzięli udział przedstawiciele władz państwowych – dwóch ministrów z Warszawy, władze wojewódzkie, prezydent miasta wraz z wiceprezydentem oraz posłowie, senatorowie, radni rady miasta oraz wielu mieszkańców mojego miasta w tym – co niesamowite – duża grupa harcerzy i harcerek wraz z zuchami.

Po Mszy świętej odbyły się uroczystości państwowe na placu przed katedrą. Tam, jak co roku, była okazja spotkać dziennikarzy, fotoreporterów i operatorów z różnych redakcji, którzy podobnie jak ja wykonywali swoją medialną pracę. Najlepiej poznaje się ludzi we wspólnej pracy, wykonując swoje obowiązki razem, choć każdy dla siebie i po swojemu. To dobra okazja by zamienić słowo, uśmiechnąć się do siebie ale i zrobić wspólną – pamiątkową – fotografię, która będzie wspaniałym wspomnieniem po latach.

Praca jak praca, ale… można ją wykonywać na wiele sposobów i choć jest się samotnym strzelcem, to jednak nie jest się samym, gdyż takich strzelców jest obok mnie wielu, którzy choć pracują w pojedynkę, to jednak nie przeszkadza im to, że obok nich jest ksiądz, który wykonują taką sama pracę jak oni. Dobrze mieć takich kolegów i koleżanki z medialnej pracy.