Środowy wieczór spędziłem w mojej Alma Mater, tj. w Wyższym Seminarium Duchownym, gdyż zostałem poproszony o sprawowanie Najświętszej ofiary Eucharystycznej dla kleryków V i VI roku.

Doskonale się złożyło, gdyż w tym dniu liturgia słowa, była w sam raz dla tych, którzy w przyszłości chcą przyjąć święcenia kapłańskie ale także dla kapłanów, którzy już pełnią posługę przy ołtarzu.

Chodź za mną, pójdę za Tobą, poszedłbym za Tobą, to zwroty, które można było znaleźć w Łukaszowej Ewangelii. Niestety w dwóch przypadkach, w tym fragmencie, pojawiło się ale… Poszedłbym, ale…! To ale pojawia się w czasie formacji seminaryjnej, ale także już w samym kapłaństwie, bo człowiek chciałby pójść radykalnie i na całego za Jezusem, odpowiedzieć na 200% na Jego wołanie, ale.. więzy ludzkie, przyzwyczajenia, pragnienia, emocje, rzeczy materialne, czy jakiekolwiek inne ale się pojawia i o czym jestem przekonany pojawiać będzie.

Każda taka Msza św. sprawowana w seminarium jest dla mnie wyjątkową radością, gdyż przychodzę, wracam do początku mojej drogi, wracam do czasów – pięknych czasów seminarium, gdy powołanie się rodziło i dojrzewało.