Kilka dni temu moja Siostra zagadnęła mnie, czy nie wybrałbym się do Stolicy na uroczystości rozpoczęcia Powstania Warszawskiego, 1 sierpnia? Pomyślałem i stwierdziłem, ze w sumie czemu nie, można się wybrać. Teraz, gdy piszę tego posta, jestem Jej ogromnie wdzięczny, że mnie wyciągnęła.
Kto nie był w Warszawie 1 sierpnia, w tym lub w ubiegłych latach, nie zrozumie co to za wielkie wydarzenie, wielkie święto, nie tylko dla warszawiaków ale dla wszystkich, którzy kochają Polskę.
Grupa młodych ludzi, którzy zostawili wszystko, swoją młodość, zdrowie i życie by walczyć o Polskę. Polskę wolną i niepodległą, Polskę ich marzeń i snów. Będąc tam w godzinie „w” gdy nagle całe miasto stanęło, zatrzymało się na chwilę, jakby zamarło w bezruchu, zadawałem sobie pytanie: co ja bym zrobił, czy miałbym siłę i odwagę, determinację by walczyć o wolność, tak jak młodzi powstańcy? Przeżycie godziny 17:00 – każdemu polecam, ryk syren, klaksonów samochodowych i motocyklowych, race palące się na środku wielkich warszawskich skrzyżowań, ludzie którzy niby zmrożeni zatrzymali się w bezruchu! Jeśli tylko Pan Bóg pozwoli za rok pojadę także do Stolicy.
Po godzinie W, poszliśmy na Marsz z jednego Placu Warszawskiego do pomnika Powstańców Warszawy, który znajduje się przed Katedrą Wojska Polskiego. W marszu szli starzy i młodzi, rodziny z małymi dziećmi, niosąc flagi, z opaskami na rękach, w koszulkach narodowych. Niesamowita atmosfera, jedności i solidarności. „Tak świętują, tak świętują, PO-LA-CY” takie i podobne okrzyki wypływające z gardeł młodych ludzi, to „duma, duma, narodowa duma!”. Tak jestem dumny, że są ludzie młodzi, którzy nie wstydzą się, że SA Polakami, że „Bóg, Honor, Ojczyzna” to hasło, które jest dla niech nie tylko ważne, ale ma dla nich znaczenie! Pod pomnikiem Powstańców, odbyło się złożenie kwiatów oraz przemówienia, historyka i organizatorów marszu, przybliżając znaczenie Powstania dla ówczesnych ale także radości świętowania dla współczesnych.
Po zakończeniu marszu poszliśmy na koncert, który w tym roku miał swoją już IX edycję. Warszawa śpiewa (nie)zakazane piosenki. Na placu Piłsudskiego, w pobliżu pomnika Nieznanego Żołnierza, gdzie Polskie Wojsko trzyma straż dzień i noc, w miejscu, gdzie przed laty Jan Paweł II, przyzywał Ducha świętego by ten odnowił oblicze Polskiej ziemi, stali dumni Polacy i śpiewali w niebo tym, którzy z miłości do Polski oddali swoje życie. Mieli odwagę przelać swoją krew, za wolność.
Pomiędzy śpiewanymi piosenkami prowadzący przywitał powstańców siedzących w pierwszym rzędzie przed wielką sceną, ustawioną na placu, ale także przywitał Prezydenta Elekta RP, który stał pomiędzy ludźmi, tłumie. Gdy ludzie usłyszeli to pojawił się szum i brawa! Tak, Polacy cieszą się, że Ktoś, kto stoi na ich czele, nie jest gdzieś obok, odizolowany od nich, ale razem z nimi. Jest jednym z nich i jest pośród nich, jest z nimi! To nowy powiew, nowości, świeżości – oby to się nie zmieniło!
Wśród różnych pieśni Powstańczych była i modlitwa, skierowana do Ojca w niebie. Niesamowity i wyjątkowy tekst niech stanie się modlitwą za tych, którzy odeszli w chwale kochając Boga i Ojczyznę, za tych którym winni jesteśmy pamięć i modlitwę.
słowa i muzyka Adam Kowalski
Modlitwa Armii Krajowej
O, Panie, któryś jest na niebie,
Wyciągnij sprawiedliwą dłoń!
Wołamy z wszystkich stron do Ciebie,
O polski dach i polską broń.
O Boże, skrusz ten miecz, co siecze kraj,
Do wolnej Polski nam powrócić daj!
By stał się twierdzą nowej siły,
Nasz dom, nasz kraj.
O usłysz, Panie, skargi nasze,
O usłysz nasz tułaczy śpiew!
Znad Warty, Wisły, Sanu Bugu,
Męczeńska do Cię woła krew!
O Boże, skrusz ten miecz, co siecze kraj,
Do wolnej Polski nam powrócić daj!
By stał się twierdzą nowej siły,
Nasz dom, nasz kraj.
Na zakończenie należy się także pewne podziękowanie, mojej osobistej i prywatnej Siostrze, ze mnie wyciągnęła, a przez to sprawiła, że byłem świadkiem niesamowitych wrażeń i doznań duchowych i historycznych. Dziękuję!
