Sekret Mnicha

W mojej „karierze nauczycielskiej”, która trwa już 8 lat, jakkolwiek to brzmi miałem okazję uczyć w gimnazjum przez rok i to tylko 2 klasy pierwsze. Gimnazjum moje było małomiasteczkową szkołą stąd pobożność i kulturach moich dzieci była całkiem, całkiem.

W grudniu ubiegłego roku, zostałem zaproszony jak co roku, bo tak jest w tradycji szkolnej, na bal klas trzecich, znany pospolicie jako studniówka, na sto dni przed maturą.

W tygodniku katolickim Idziemy i Niedziela, ukazały się dwa moje krótkie artykuły nt. wydarzeń ekumenicznych w czasie trwania tygodnia modlitw o jedność chrześcijan, który już się zakończył. Drugim artykułem było wspomnienie po spotkaniu opłatkowym w jednej ze szkół katolickich mojej diecezji. To jednej z ostatnich opłatków w tym długim czasie świątecznym.

Jako, że po moim wpisie, w rozmowach indywidualnych i internetowych, pojawiły się insynuacje związane z moją posługą w hospicjum i chęcią prawnego uregulowania tego przez mojego Pasterza, chciałbym napisać kilka słów w tej sprawie.

Moja kuzynka, która jest katechetką, zaprosiła mnie do siebie do szkoły podstawowej, w której uczy, bym przyszedł do szkoły „po kolędzie”. Z radością odpowiedziałem na tę jej propozycję.

Po co ci ta broda? Jak ty wyglądasz? Byś się ogolił! Zobacz jak wyglądają inni księża! Po co się tak wyróżniać? Takie i podobne pytania, stwierdzenia, czasem pojawiają się pod moim adresem.

Trwamy w Roku Miłosierdzia, który ogłosił Ojciec św. Franciszek pod koniec 2015 roku. Wraz z tym rokiem jubileuszowym, obok licznych praktyk i podejmowanych przy tym akcji religijnych, zostały otwarte także bramy miłosierdzia. Każdy, kto je przekroczy może otrzymać odpust jubileuszowy.

W czasie trwania kolędy, tj. odwiedzin duszpasterskich wiernych w parafii, jak już pisałem wcześniej pomagam posługą kapłańska w jednej z parafii mojego miasta.

Kończy się po woli kolejny w życiu Kościoła tydzień ekumeniczny. W tym roku uczestniczyłem czynniej niż dotychczas, w tej ekumenicznej modlitwie, poprzez przygotowywanie relacji prasowych z tych religijnych wydarzeń.

W ostatnim czasie otrzymałem drogą mailową i sms-ową podziękowania za opiekę duchową, jaką sprawowałem w trudnym czasie ciąży, momencie rozwiązania i towarzyszenia w czasie żałoby po stracie dziecka.

Piątek, obok pobytu w szkole, pracy w biurze, odwiedziny w hospicjum i wieczornego zastępstwa w parafii, upłynął mi na podróży do miasteczka położonego na granicy mojej diecezji.

W słuchawce telefonu usłyszałem głos pani doktor z hospicjum, która powiedziała – mała Marysia, właśnie zmarła. Dobrze by było, gdybyś- jak możesz, pojechać do szpitala i porozmawiać z mamą. Po ostatniej rozmowie sprzed porodu, powiedziała, że rozmowa z tobą więcej jej dała niż z 2 psycholożkami ( z hospicjum i szpitalną).