Dziś nasza wspónota seminaryjna obchodzi swoje wielkie święto. Oto mamy nowych kapłanów. W akcje ordynacji poprzez nałożenie rąk i modlitwę konsekracyjną zostali diakoni włączeni we wspólnotę prezbiterium diecezjalnego.
W kościele wśród 7 sakramentów świętych znajduje się ten jeden szczególny, który konsekruje wiernego i przyporządkowuje go na własność Chrystusowi. Sakrament święceń albo jak można inaczej powiedzieć Ordynacja kapłańska ma wymiar trzy stopniowy. Oto pierwszym stopniem święceń jest diakonat, kolejnym – drugim z kolei jest prezbiterat (tzw. święcenia kapłańskie) oraz trzeci stopień w chierachii kościelnej episkopat (święcenia biskupie).Należy zastanowić się nad samym słowem ordinatio. Pochodzi ono z łacińskiego języka i oznaczało ono wprowadzanie od jakiejś grupy. W tym wypadku jest to wprowadzenie do grupy ordynowanych do wspólnoty kościoła diecezjalnego. Pierwszym wezwaniem do takiej wspólnoty jest wezwanie do diakonatu, kolejnym święcenia kapłańskie. Ne liczni mogą wejść do grupy ordynacji episkopalnej.
Zatrzymajmy się teraz nad samą strukturą ordynacji prezbiteratu. Ordynacja ma miejsce podczas sprawowania Eucharystii, której przewodniczy biskup. Po ewangelii następuje przedstawienie kandydatów do prezbiteratu, a zaraz po nim moment wybrania przez biskupa. Następnie konsekrator wygłasza homilię po której przyjmuje przyrzeczenia od kandydatów. Dalej diakoni wkładają swoje dłonie w dłonie biskupa by w ten sposób przyrzec mu „cześć i posłuszeństwo”. Po akcje przyrzeczenia wierni i inni zebrani zostają wezwani do wspólnej modlitwy za kandydatów. Śpiewana jest litania do Wszystkich Świętych w czasie, której kandydaci dokonują aktu prostracji – leżenia krzyżem. Jest to postawa uniżenia, pokory oraz małości wobec tak wielkiego daru jakim jest kapłaństwo. Po litanii następuje najistotniejszy moment święceń: nałożenie rąk i modlitwa konsekracyjna. Gest nałożenia rąk na głowę kandydata przez biskupa jest znany z pism apostoła Pawła (ustanawiajcie starszych nakładając na nich swe ręce Tm.). Nałożenie rąk jest gestem epikletycznym – jest to zarazem przywołanie Ducha Świętego. Po biskupie ręce nakładają wszyscy zebrani kapłani co wyraża jedność całego kościoła partykularnego. Ręce nakłada się w milczeniu, po którym rozlega się śpiew modlitwy konsekracyjnej intonowany przez biskupa. Modlitwa ordynacyjna w swej budowie wspomina całe dzieje zbawienia sięgając do korzeni starotestamentalnych, dalej nowy testament czasy po apostolskie i współczesność. Po modlitwie możemy usłyszeć z ust komentatora: „oto mamy nowych kapłanów”. Następnie przynoszone są szaty urzędowe: stuła i ornat. Później biskup namaszcza olejem Krzyżma (święconym w wielki czwartek) ręce nowo wyświęconych . Namaszczenie ma tu wielkie znaczenie, gdyż wyraża ono konsekrację. Dalej biskup podaje prezbiterom dary ludu wiernego chleb i wino – owoc ziemi i pracy rąk ludzkich. Cały obrzęd ordynacji kończy się przekazaniem znaku pokoju wyrażającym: jedność, miłość i przyjaźń zawieraną między biskupem i swoimi nowymi współpracownikami.
